Puszcza Augustowska
Puszczę Augustowską przecina dział wodny Wisły i Niemna. Znaczna część powierzchni puszczy ma cechy terenu bezodpływowego. W 85% jej skład obejmują bory sosnowe oraz świerkowe. Na drzewostan składają się drzewa, które osiągnęły już wiek od 120 do 200 lat. Osiągają one wysokość nawet 40 metrów. Najcenniejsze z nich także zostały objęte ochroną rezerwatową.
Bogata roślinność posiada wiele gatunków borealnych oraz reliktowych, takich jak brzoza niska, cis, borówka bagienna, zimoziół północny czy też rosiczki. Ten największy areał leśny w naszym kraju jest jednocześnie atrakcyjny pod względem krajobrazowo-turystycznym, przyrodniczym, jak i łowieckim.
Puszcza w przeszłości stanowiła fragment rozległych lasów rosnących pomiędzy Mazowszem, Litwą i Rusią. W XV wieku podzielono je na części: puszcze i leśnictwa. Do połowy XVI wieku Puszcza Augustowska była terenem łowów królewskich (tury, żubry, łosie, jelenie, niedźwiedzie, wilki). W kolejnych wiekach na jej terenach wycinano drzewa, wyrabiano smołę, węgiel drzewny, dziegieć. Na dużą skalę rozwinięte było także leśne pszczelarstwo. To właśnie od wyrobników, m.in. smolarzy, rudników czy też bartników rozpoczęło się osadnictwo na terenach puszczy. Obecnie w augustowskich lasach można spotkać wiele wsi z XVII i XVIII wieku. Podczas powstania styczniowego oraz później, w czasie II wojny światowej, służyła ona za schronienie walczącym. Była też miejscem egzekucji ludności.
Przez Puszczę Augustowską prowadzi wiele oznakowanych szlaków turystycznych, zarówno wodnych, jak i lądowych. W jej obrębie istnieją również trasy udostępnione dla ruchu publicznego, dzięki czemu fragmenty puszczy można zwiedzać także samochodem.